Litha to po prostu sabat obchodzony w tzw. przesileniu letnim, wokół którego narosło mnóstwo rytuałów i innych magicznych praktyk, a książka Deborah Blake wchodzi w skład serii „Sabaty”, która – jak czytamy – „stanowi wprowadzenie oraz inspirację do uprawiania współczesnych sabatów czarownic”. Wchodzimy więc na teren wiccan, czyli współczesnych wyznawców neopogaństwa. Wyobrażam sobie, że wszystkie te sabaty i rytuały to rodzaj teatralizacji zachwytu nad naturą, wiary w jej moc i podziwu dla jej niezmiennego rytmu. W takim ujęciu jest to bardzo sympatyczne, bo nic tu nie ma z „klasycznego” sabatu, przedstawianego przez pop-kulturę (a kiedyś także religię) jako orgiastyczna afirmacja zła ucieleśnionego przez Szatana. Tu jest sama łagodność i miłość, i powrót do natury, afirmacje, medytacje i zdrowe odżywianie – mówiąc w największym skrócie. Jeśli komuś więc sabat źle się kojarzy, niech koniecznie sięgnie po tę (i inne) książkę z serii i nauczy się, jak sobie zrobić na przykład wypełnioną ziołami „poduszeczkę słodkich snów”.

Nowe tłumaczenie książki złożonej z wygłoszonych przez Dalajlamę w Londynie (w 1988 roku) wykładów, które składają się na jedyne w swoim rodzaju wprowadzenie do teorii i praktyk buddyzmu tybetańskiego. Książka znana, ale dla zainteresowanych konieczna, bo mówi w niej najwyższy autorytet tego nurtu buddyzmu. Całość podzielona jest na trzy części: „Buddyzm w zarysie”, „Altruistyczny światopogląd i podejście do życia” oraz „Buddyzm wadżrajany w Tybecie”. Dalajlama mówi jasno i prosto, widać że stara się dotrzeć do jak największej liczby słuchaczy i nie zniechęcić ich do miejscami trudnej problematyki. Sprawia to, że książkę czyta się z przyjemnością. Ciekawostką jest, że przedmowę do niej napisał filmowy gwiazdor Richard Gere, buddysta i propagator buddyzmu w naszym kręgu kulturowym. Publikacja ważna dla każdego, kto zainteresowany jest światem, którego buddyzm jest istotną częścią.

To powinien być bestseller, bo kto nie chce przyciągnąć szczęścia?! Wszyscy o nim marzą, wszyscy za nim gonią. A tu mamy bezpretensjonalną książkę, która obiecuje, że nauczy nas tego, jak być szczęśliwym i że zawiera – jak informuje jej podtytuł – „365 sposobów na to, aby los zawsze ci sprzyjał”. Składa się z czterech części, z których pierwsza opisuje sposoby, które mają ułatwić szczęściu dotarcie do nas. Rady są proste, choćby takie: „Bądź pogodny”, „Dbaj o siebie”, „Śmiej się więcej” czy „Wyeliminuj zazdrość”. Druga część nosi tytuł „Szczęśliwe narzędzia” i jest opisem szczęśliwych słów, kryształów, kamieni i talizmanów. Można się z niej dowiedzieć np. tego, że znalezienie gwoździa jest oznaką szczęścia, a o tym akurat to pewnie mało kto wie.

W części trzeciej autor radzi, jak dbać o szczęście w miłości i małżeństwie, a jakie zmiany zaprowadzić w domu, żeby też szczęście łatwiej do niego trafiało. Poza tym jest tu analiza pór roku, miesięcy i dni pod kątem tego, jaki mają związek ze szczęściem. Wielu czytelników zdziwi się, gdy przeczyta, że piątek wcale nie jest dniem przynoszącym pecha, przeciwnie, „to szczęśliwy dzień na wszystko, co związane z przyjaźnią, miłością i kontaktami towarzyskimi”. Podobnie jest z trzynastką, o której autor pisze w czwartej części książki („Szczęście w kulturze i historii”) – za pechową uważana jest od niedawna i do dzisiaj gracze uważają ją za szczęśliwą liczbę. Mnóstwo w tej książce interesujących wiadomości, wiele rad i w ogóle jest to lektura krzepiąca i bardzo miła, a niekiedy nawet pobudzająca apetyt, kiedy się w niej czyta, że „tort przynosi szczęście wszystkim, którzy go jedzą”.

Doktor medycyny i znany popularyzator astronomii napisali przystępną książkę o trudnych sprawach, ba, o sprawach fundamentalnych dla rozumienia wszechświata, świata i życia. Oczywiście nikt z nas nie jest w stanie ocenić tego, jak ich teorie mają się do stanu badań i co na ich temat sądzi nauka, ale brzmi wszystko, co piszą mądrze, choćby dlatego, że mimo troski o przystępność wywodu nie uniknęli terminologii naukowej. Ale też sporo w ich wywodach stwierdzeń brzmiących rozsądnie dla takiego prostego umysłu jak mój. Choćby to, które znajdujemy już we wstępie do książki: „współczesne teorie o fizycznym świecie nie sprawdzają się i nigdy nie zaczną – dopóty, dopóki nie zaczną dotyczyć życia i świadomości”. I dodają autorzy, że ich „książka proponuje perspektywę, która mówi, że życie i świadomość są podstawą dla naszego zrozumienia wszechświata. To nowe spojrzenie nosi nazwę biocentryzmu”. Chodzi im po prostu o to, że „życie nie jest przypadkowym podproduktem praw fizyki”. Tym samym przekonują nas, że nauka ograniczała się dotąd do patrzenia na wszechświat z punktu widzenia fizyki, a nadchodzi czas biologii. Dalej znajdziemy bardzo dużo intrygujących stwierdzeń, ale ich lektura łatwa nie jest. Warto jednak poświęcić jej kilka wieczorów.

Reinkarnacja to jeden z najbardziej intrygujących tematów, do których wracamy – niepokojący i pobudzający do myślenia oraz do autoanalizy. Autorka tej książki zaczyna od własnych przeżyć, a potem zabiera czytelnika w podróż przez obszary wiedzy o reinkarnacji przekonana głęboko o tym, że poprzednie wcielenia mają decydujący wpływ na to, jacy jesteśmy dzisiaj, skąd się biorą nasze upodobania, zainteresowania, dlaczego wybieramy taki, a nie inny zawód i w ogóle na to, jakimi ludźmi jesteśmy. Na podstawie własnych doświadczeń i doświadczeń innych osób stwierdza, że „kontemplując wędrówkę i rozwój swojej duszy (…), dowiesz się, że jesteś częścią czegoś większego i poczujesz związek ze wszystkim i ze wszystkimi”. Konsekwencją tego jest odkrycie, jak przeszłość i przyszłość łączą się w naszym życiu „w wszechogarniającą, doskonałą teraźniejszość”. „Twoja świadomość wzrośnie, a twoja dusza będzie świętować” – to ostatnie zdanie książki. Świetne w książce Judith Marshall jest to, że konsekwentnie łączy ona wiedzę z własnymi doświadczeniami i przeżyciami, do których nieustannie nawiązuje i potrafi je w zajmujący sposób opisywać. Dzięki temu jej książka jest frapującą lekturą.

Czwarta część gigantycznego cyklu zaplanowanego na sześć tomów. Wydawca na okładce nazywa ją prozą, ale jeśli to proza, to proza faktu śnionego… Zresztą czy podejmowanie wysiłku zaklasyfikowania tego pisarskiego przedsięwzięcia ma sens? Moim zdaniem nie. (W poprzednim numerze prezentowaliśmy rozmowę z Jarosławem Bzomą na temat progresywnego śnienia i OBE – przyp. red.) Mamy do czynienia z niezwykle ambitnym projektem literackim, myślowym i poznawczym. Autor wciąga nas w labirynt snów, które opisuje, i cytuje fragmenty otrzymanych listów. A sny – jak wiadomo – są opowieściami rządzącymi się nieco inną logiką niż narracje snute na jawie, spotykamy się w nich z innym sposobem myślenia, z tworzącymi się „myślokształatmi” innymi od tych, które powstają w realu. I one wplątują nas – jak pisze Jarosław Bzoma – „w wielką kosmiczną grę, jako że nie tylko nasza ludzka świadomość jest ich twórcą”. Podróż przez ten wyśniony labirynt, który autor stara się zrozumieć i wyjaśnić, jest niezwykła, a sposób interpretacji snów – poruszających. Sny okazują się pod piórem autora książki sposobem poznawania nowych obszarów poza drugą stroną świadomości (?), do których w inny sposób nie mamy dostępu.
W pierwszym tomie swojego cyklu pisał, że jesteśmy zamknięci w naszym świecie, poniekąd zniewoleni, i sny mogą być czymś w rodzaju drogi wyzwolenia: „Gdyby ogół miał dostęp do tego, co jest po drugiej stronie dziennej świadomości, nikt nie mógłby pozbawić nas niezależności sądów. Nikt nie mógłby nas oszukać”. Przypominam te zdania, bo z coraz większym napięciem czekam, jak to wszystko, co rozpętał Bzoma, się skończy, do jakiego finału doprowadzi go i nas, jego czytelników, to badanie krainy snów i ukrytej w niej wiedzy.

Andrzej Pilipiuk to pisarz o fenomenalnej pracowitości. Żeby jednak stworzyć kilka cykli powieściowych, kilka zbiorów opowiadań, pisać scenariusze komiksów, musi on dysponować niebywałą łatwością pisania, mieć żywą wyobraźnię no i zdrowe plecy, bo wszystko to ładnie wygląda na półce czy w reklamowym katalogu, ale kryje się za tym trudna do wyobrażenia ilość godzin spędzonych przy biurku. Szacun! – jak mówi młode pokolenie. „Sowie zwierciadło”, siódma część cyklu „Oko jelenia”, to jak zwykle u Pilipiuka bardzo sprawnie opowiedziana przygodowa historia, która rozgrywa się współcześnie i w czasie powstania styczniowego, pełna dramatycznych wydarzeń, walk, pościgów, tajemnic. Bohater, Staszek, wędruje w czasie, a pisarz myli tropy, z wyczuciem zmienia język, mieszając dzisiejszy młodzieżowy sposób mówienia z archaizmami. Powieściowej intrygi nie wypada zdradzać, bo łatwo o „spojler”, jak to się dzisiaj mawia, czyli psujące przyjemność lektury odsłonięcie zbyt wielu szczegółów. Powiem więc tylko, że warto sięgnąć po tę powieść, która gwarantuje kilka godzin rozrywki tak wymyślonej, że trudno się oderwać od lektury.

Budowanie udanego związku dwojga ludzi to wbrew pozorom jedno z najtrudniejszych zadań życiowych, przed jakimi stajemy, a może wręcz najtrudniejsze i pewnie najważniejsze, bo dobry i trwały związek uczuciowy to podstawa osiągnięcia życiowego spokoju. A nawet szczęścia. Recept na udany związek czy na szczęśliwie przebiegającą miłość było już mnóstwo – literackich, poradnikowych, ludowych… Teraz dwie znane i doświadczone autorki dzielą się z nami swoimi przemyśleniami na ten temat, wysnutymi z taoizmu i teorii Pięciu Żywiołów. Akurat ten ostatni temat czytelnicy „Czwartego Wymiaru” znają pewnie dość dobrze, więc nie ma powodu zagłębiać się tu w niego. Książka uczy identyfikowania rodzaju własnej Energii Żywiołów – to podstawa, a potem na podstawie tej wiedzy należy – jak czytamy już we wstępie – „odnaleźć drugą połówkę, idealnie dopasowaną do obecnego etapu twojego życia”. Dalej wszystko wyjaśnione jest szczegółowo i przystępnie, ale… Lekkie wątpliwości budzi to, że w całym tym opisie zakochiwania się zawarty jest element kalkulacji, wyrachowania, a jak pewnie wszyscy dobrze wiemy, „miłość jest ślepa”. Uczucie spada na człowieka nagle i – w gruncie rzeczy – bez użycia rozumu. I to często jest kłopot. Tym niemniej z pewnością warto zainteresować się koncepcją budowania związków międzyludzkich w oparciu o teorię Pięciu Żywiołów, zwłaszcza związków rodzinnych i zawiązywanych na przykład w pracy. Te bowiem nie mają tak gwałtownego charakteru, jak obezwładniająca człowieka miłość. Ma więc rację wydawca, gdy pisze na okładce książki, że może ona być bardzo pomocnym w życiu drogowskazem. Z tego powodu warto ją przestudiować z uwagą.